Wie de eigen identiteit alleen maar negatief
definieert (tegen geloofsovertuigingen, tegen vluchtelingen, tegen het
maatschappelijke middenveld, tegen Europa, tegen andersdenkenden, tegen
anderssprekenden) kan nooit tot een brede maatschappelijke consensus komen en bouwt
niet aan een warme, verdraagzame samenleving.
Natuurlijk moeten we niet naïef zijn.
Natuurlijk moeten we aanslagen (letterlijk en figuurlijk) op onze
fundamentele waarden met alle mogelijke kracht tegengaan en voorkomen. Natuurlijk moeten we ons ‘thuis’ kunnen
voelen in onze eigen gemeente of stad en in ons eigen land. Maar dat doet niets af aan het feit dat we in
een open, diverse wereld leven. Onze
eigen identiteit is niet een kleinood dat we stilletjes kunnen bewaren in een
klein, gesloten doosje. Onze identiteit
wordt mee bepaald én aangescherpt door een open uitwisseling met de wereld van
vandaag. Openheid en dialoog zijn niet
de vijand van onze eigen identiteit. Ze
zijn er een noodzakelijke voorwaarde voor.
Chris, misschien was je blog geïnspireerd door de discussie over het katholiek onderwijs. In dat verband: dialoog tussen christenen en moslims zou fijn zijn, maar dialoog veronderstelt dat je iets te vertellen hebt. Hebben wij (en onze leerkrachten) nog iets zinnigs te vertellen over het christendom? We hebben er een taboe van gemaakt. Als een moslima ons zou vragen: "Was jij ook niet één van hen?", zouden we allemaal in koor antwoorden: "Vrouw, ik weet niet wat je bedoelt!" Zoals Petrus worstelen we met onze christelijke identiteit en de dialoog met de Islam riskeert dus ondermaats te zijn. Ik wil daarmee niet zeggen dat het alleen aan ons christenen zal liggen.
BeantwoordenVerwijderenWim, dank voor je reactie. Ik denk dat we als christenen in het onderwijs nog steeds iets zinnigs te vertellen hebben. Alleen zijn we zo verdomd bang om engagement en waarden te duiden vanuit een christelijk perspectief. Net daar kan 'dialoog vanuit identiteit' een antwoord op bieden. Hoop ik.
Verwijderen