Het gebeurt zelden dat mensen ’s
ochtends opstaan met de dwingende behoefte het leven van hun tegenstrevers zo
mooi mogelijk te maken. Dat was ook niet
het geval bij Wouter Van Besien, nog even voorzitter van Groen, toen hij
gisterochtend wakker werd en zich mentaal voorbereidde op zijn interview in De
Zevende Dag.
Daarom heeft het weinigen verbaasd
dat hij een openlijke oproep lanceerde aan het adres van ACV-militanten om hun
loyauteit aan CD&V te verloochenen en om hen naar Groen te lokken. Die oproep is even doorzichtig als
gênant. Alsof vakbondsmilitanten niet
zelfstandig en wijs genoeg zijn om zelf uit te maken in welke politici ze vertrouwen
stellen en ze daarbij uitdrukkelijk goede raad moeten krijgen van de
Groen-voorzitter. Mochten alle ACV-leden
voor CD&V stemmen, dan had die partij overigens een score die dicht bij de
absolute meerderheid zou aanleunen. Dit
toont aan dat een politieke partij en een vakbond (of een landbouw- of
werkgeversorganisatie) elk hun eigen rol en hun eigen functie hebben en dat ze
niet elkaars exclusieve achterban zijn.
Toch is er een essentieel verschil
tussen CD&V en andere partijen in hun relatie met vakbonden en andere belangengroepen. Voor CD&V behoort het tot haar politieke
DNA om continu overleg te plegen met het brede maatschappelijke middenveld van
zowel werknemers als werkgevers, van landbouwers en zelfstandigen, van oude en
nieuwe sociale bewegingen, om nadien zelf en zelfstandig een politieke synthese
te maken en al dan niet aan een politiek project mee te werken. CD&V legt er zich immers op toe om een zo
breed mogelijk maatschappelijk draagvlak te creëren voor haar politieke
aanpak. De Vlaamse christendemocraten
zoeken naar wat mensen kan verbinden, wat hen solidair kan doen zijn, wat hen
wederzijds kansen en kracht kan geven.
Ze zijn niet uit op het uitbuiten en uitvergroten van verschillen tussen
mensen en groepen, op het creëren van maatschappelijke tegenstellingen, op het
uitlokken van conflicten.
De N-VA wil zich per se rechts
profileren, om het verschil met de vorige regering mét socialisten duidelijk te
maken. Dat is haar goed recht. Sp.a en Groen leveren, ondanks hun belofte tot
punctuele samenwerking, een slag op leven en dood om het leiderschap van het
linkse kamp in de wacht te slepen. Het
is dus voorspelbaar dat ze de nieuwe ‘rechtse’ regering met alle middelen
zullen bekampen. Open Vld is op rechts
voorbijgestoken door N-VA en zal zich in de nieuwe regering als ‘het origineel’
van rechts willen profileren. Maar het
is CD&V dat – eens te meer – voor evenwicht en voor correctie heeft
gezorgd.
In een centrum-rechtse regering valt
CD&V daarom op door het accent op sociale bescherming en intermenselijke
solidariteit. In een centrum-linkse
regering valt CD&V daarom op door het accent op groeikansen voor
ondernemingen en op de eigen kracht van mensen.
Maar de fundamentele benadering blijft in beide formules dezelfde:
respect voor elke mens, onlosmakelijk gekoppeld aan sociale rechtvaardigheid.
De constante is dat CD&V telkens
zoekt naar maatschappelijke consensus, naar evenwicht en naar oplossingen op
mensenmaat. In een politiek landschap
dat gedomineerd wordt door zwart-wit-tegenstellingen in hevige kleuren van
geel, rood, groen en blauw, is CD&V de middelpuntzoekende kracht die
maatschappelijke belangen en tendensen bij elkaar brengt en dus in de meest
strikte zin van het woord het algemeen belang dient. Dat komt vaak grijs over, maar de warme gloed
die eraan ten grondslag ligt is fel oranje.
In dezelfde Zevende Dag van gisteren
kwam christendemocraat Kris Peeters meteen met het aanbod om over het luik “werkgelegenheid”
in het nieuwe regeerakkoord overleg te plegen met de sociale partners om samen
een toekomstproject uit te werken. Het
was merkwaardig vast te stellen hoe zijn oproep het traditionele gebekvecht
tussen werkgevers en vakbonden in het debat nadien fundamenteel een andere
wending gaf.
Tegenwerken en conflicten opzoeken
levert veel media-aandacht en leuke oneliners op. Het zorgt er echter ook voor dat mensen
verzuurd en ontgoocheld raken, omdat er elke dag wel iets nieuws opduikt waar
men ‘tegen’ kan zijn en dat niet onmiddellijk opgelost raakt. Een echte keuze voor de toekomst is er één
van samenwerking, draagvlak zoeken, beperkingen wegnemen, kansen geven aan de
sterkeren en zorg dragen voor de zwakkeren.
De christendemocraten staan garant
voor deze aanpak. ACV-militanten die aan
een dergelijk project willen meewerken, zijn hierbij van harte welkom. Net zoals landbouwers, middenstanders,
leerkrachten, ambtenaren, chronisch zieken, mensen die buiten hun wil werkloos
zijn, milieubeschermers, katholieken, vrijzinnigen, leiders van
jeugdbewegingen, vrijwilligers en alle anderen die zich constructief willen
opstellen in een maatschappelijke dialoog die verbindt en versterkt. Wie houdt van simpele waarheden of ervan
uitgaat dat het belang van één groep altijd boven het belang van alle andere
groepen gaat, moet zijn/haar geluk bij één van de vele andere partijen
beproeven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten