Afscheid van Julia De Coster

Op zaterdag 30 september 2017 nam Kortenberg afscheid van Julia De Coster.  Er waren ontroerende, rake getuigenissen van de kleinkinderen, van Femma, van haar goede vriendin Rosa, van deken Patrick en van zoon Marc.

Zelf mocht ik iets vertellen over het maatschappelijke en politieke engagement van Julia.

“Zeer af en toe komt ieder van ons in zijn of haar leven mensen tegen die zo bijzonder zijn dat ze fundamenteel beïnvloeden wie je bent en wat je doet.  Het zijn er echt niet veel.  Maar je prijst jezelf gelukkig dat ze je pad kruisen.

Gelukkig heeft Julia De Coster mijn pad gekruist. 

In de vroege jaren ’80 van de vorige eeuw had ik haar al weleens ontmoet via de parochie of de KAV, maar we leerden elkaar pas beter kennen toen we samen kandidaat waren voor de gemeenteraadsverkiezingen van 1988.  Bij de soms vinnige discussies over het programma en de te volgen strategie, viel Julia meteen op door haar rust brengende, dicht-bij-de-grondse tussenkomsten en door haar bekommernis om het als christelijk geïnspireerde politici vooral op te nemen voor eenvoudige mensen, voor kansarmen, voor medeburgers die het moeilijk hebben.

Toen we campagne voerden en teksten uitschreven, wees zij er ons op dat we niet mochten vergeten om tussen de mensen te staan, om iedereen persoonlijk aan te spreken en om niet beschaamd te zijn voluit voor onze overtuiging uit te komen.

In januari 1995 legde Julia de eed af als schepen van onze gemeente.  Ze twijfelde eraan of ze dat wel zou ‘kunnen’.  Ze had geen hoge diploma’s en ze was bevreesd dat ze zou misstaan in de nieuwe bestuursploeg.  Al snel bleek dat Julia een onmisbare meerwaarde voor de groep betekende, omdat ze telkens opnieuw de opinie, de kritiek en de suggesties van de gewone inwoners tot op de bestuurstafel bracht en er vriendelijk, maar beslist aandacht voor opeiste.

Wie de echte polsslag van Kortenberg wilde voelen, moest bij Julia terecht: ze genoot het vertrouwen van jong en oud, van vriend en tegenstander, van de hoogbejaarde senior over de kapster en de postbode tot de manager.

Julia De Coster is voor politici van alle partijen een lichtend voorbeeld geweest: eenvoudig, oprecht, authentiek, open, tot dialoog bereid en met een totale afwezigheid van pretentie of eigenbelang. 

Ze was rechtlijnig in haar opvattingen, maar stond tegelijk open voor andere meningen.  Voor haar woog de groep en het algemeen belang steeds zwaarder door dan haar eigen mening of haar eigen ambitie.

Julia had een diepgewortelde overtuiging en van daaruit stond ze in de gemeenschap en deed ze aan politiek.  Ze bekeek elke mens met eerbied en hartelijkheid en vond dat we als gemeenschap vooral de taak hebben om iedereen tot zijn of haar recht te laten komen en om niemand uit de boot te laten vallen.

Dat is ook de kern van haar en van mijn christendemocratisch engagement: mensen in hun waarde erkennen en hérkennen en ze samenbrengen om de gemeente leefbaar te maken. Niet polariseren en groepen tegen elkaar opzetten om jezelf te profileren.  Niet spreken in slogans om de echte problemen te verdoezelen, maar zoeken naar oplossingen om beter met elkaar te kunnen samenleven. Je niet laten afleiden door de waan van de dag, maar met de voeten op de grond blijven.  Niet boven de hoofden praten, maar rustig aan tafel zitten, een ‘zjatteke kaffee’ drinken en proberen overeen te komen.

Het lijkt een simpele opdracht, maar ze is aartsmoeilijk.  In een wereld die gedomineerd wordt door materieel aanzien, door perceptie en door ijdelheid, is het belangrijk een keuze te maken voor nabijheid, verbondenheid en echtheid.

Julia was niet alleen een collega in de gemeenteraad en een partijgenote.  Julia was ook één van de weinige mensen die ik vriend of vriendin noem.  Een compagnon de route langsheen alle hindernissen en hobbels van het leven en een blije genieter van de vele fijne, warme momenten.  We hebben lange gesprekken gehad over het verlies van onze echtgenoten en over de strijd die eraan voorafging, over de hardheid van het maatschappelijke leven, over ziekte en aftakeling, over geloof en hoop, maar ook over feest en plezier en over het gulle vertrouwen dat mensen in haar hadden.  We kenden weinig geheimen voor elkaar.  Ik ben haar ontzettend dankbaar voor alle wijze raad, voor haar vriendschap en voor haar loyauteit.

We zullen Julia hard missen.  Zij hoopte in de laatste maanden van haar leven vurig dat er jonge mensen zouden opstaan om haar engagement en haar maatschappelijk vuur verder uit te dragen.  Ik hoop het samen met haar.

Lieve Julia, ik buig diep en vol ontzag voor wat jij voor onze gemeenschap en voor mij persoonlijk hebt betekend.  Wees ervan overtuigd dat we jouw gedachtenis zullen blijven eren in hoe we onze taak verder vervullen. “